Ne garip…
Herkes aşk diye kıvranıyor ama gerçek aşka kimse şans vermiyor.
Aşkla kapısına gittiğin kapıyı yüzüne kapatıyor.
Sen çabaladıkça tutunduğun her dal elinde kalıyor.

Şimdi, sen yokken başkaları öpüyor onu.
Ve sen O’nun yüzüne bakmaya bile kıyamazken, başkaları dokunuyor onun tenine.
Başkaları tutuyor senin tuttuğun o ellerden…

Hayat O’nsuz zor geçecek.
Yaşamak O’nsuz imkansız bir hale gelecek.
Aldığın nefesler yetmeyecek çoğu zaman.
Bir kere ölemedin belki ama, O yokken her sabah ölerek uyanacaksın hayata!

Ölürsen öl! Bundan ona ne!
O şimdi ellerin oldu.
Seni terketti diye yalnız kalmayacak biliyorsun değil mi?
Ona erkek çok ne de olsa…

Ama asla unutma!
Asıl mesele erkek olmak değil, mesele adam olmak!
İşte gerçek aşk da; erkek gibi değil, adam gibi sevmektir!

Aşk bedeni değil, ruhu sahiplenmektir…
Sen yine de sevmeye devam edeceksin!
Saf seveceksin,
temiz seveceksin…
Zamanı geldiğinde bedeninle de seveceksin elbet,

Ama, önce ruhunla seveceksin!