İlahi İdris… “Lades” sözcüğünü duyduğumda seni anımsamamak ne mümkün…

Hakkari ilimizin, Uludere ilçesi Ortabağ ortaokulunda çalışıyoruz. Elverişsiz koşullar içinde arkadaşlığın, dayanışmanın en içtenini yaşadığımız bir yer burası.

Akşamüzeri, arkadaşlarımın oturduğu üstü toprak eve doğru yürüdüm. Kapının girişinde bir korunağın dibine yapılmış ocaktan siyah dumanlar yükseliyor, bu duman arasından kırmızı alev zaman zaman dilini uzatıyordu. Etkisini çabuk göstermesi için çokça çalı – çırpı bastırılmıştı ocağa… Arkadaşlar ocağın hemen yanındaydılar. Kimisi çömelerek ocakla ilgileniyor, kimisi ikide bir tencerenin kapağını kaldırıp tekrar kapatıyordu.

“- İyi ki geldin, biz de size haber gönderecektik” dediler.

“- Hayrola”

“- Bu akşam ilacımız var! Yanına bir de tavuk kestik. Seni de yanımızda görmek istiyoruz. Yengemizden izin al, buradasın bu akşam.”

İğnelemekten geri kalmadılar. Yengelerinden izin alacak adam vardı sanki karşılarında… Neyse, gene biz ihtiyadı elden bırakmadık. Haber gönderdik eve…