Maria’nın Günlüğü – Zuhal Saadet Dinç

“O küçük berbat hücrede ölümle yaşam arasındaki o ince, kırılgan çizgide gidip gelmek.”

Sıcak bir gecede ölmeyi istemezdim doğrusu. Beni bir bahar günü giyotine götürseler daha iyi olurdu çünkü ben kendimi tıpkı toprağa her defasında düşen cemre gibi hissediyorum ve bir gün bir yerlerde tekrar Maria olarak değilse de bir başka kadın olarak da dünyaya gelmek isterdim. Aslında şu sıralar en çokta bunun olması için dua ediyorum ancak ölüm mahkûmu olan birinin duasını Tanrı kabul eder mi? Bilemiyorum.

Sevgili günlük, bu son satırlarım artık seninle de vedalaşma zamanım geldi. Umarım ki bir gün seni, sakladığım bu kuytu yerden bulurlar ve bütün yaşadığım gerçekler ortaya çıkar. Günlüğümün son satırları ama her şey bitmedi. Belki başka bir zamanda ve başka bir kadın bedeninde yeniden hayat bulur ve Maria olduğumu hatırlarsam yaşadığım bu cehennem azabını kaleme alıp yazacağım. İşte ancak o zaman ruhum sonsuz bir huzura kavuşur.

Zengin, soylu ve çok güzel bir kadın olsanız, her işinizi ayrı bir hizmetçiye yaptırsaydınız, sıkıntı, keder, sorun nedir hiç bilmezken birden bire haksız iftiralarla suçlanıp bir hücreye atılsanız ne hissederdiniz?