Kader Çarkını Çeviren Yalnızlığım – Şebnem Altunkaya

Yalnızlık sıcak bir çay, demlenen bir buhara benzer, buhar demlendikçe yalnızlaşırsın. İnsanları tanıdıkça çok seversin, sevdikçe yalnızlaşırsın. Bir gün bir dost kazığıyla bazen de çevrende ama hep kalabalıktan seni yoksun bırakan sen değilsin! Şu ahvalini sevdiğin dünyada gölgen ve sen oradan oraya savrulur durursun. Yanılırsın mesela, zorlaşır hayat. İnanırsın, kanmaktan başka çaren yoktur. İstersin ama dünya sana bunları vaat etmemiştir. Bazen de her şey senindir ama hak etmemişsindir. Yalnızlıkla bile gurur duymalıyız ki o da bizi terk etmesin.

“Yalnızlık ordusu görüyorum. Kalabalık ama duyan yok. Adım atıyorum gören yok, ne istiyorum soran yok, terk eden çok, beni anlayan hiç yok, göründüğüm kadar kalabalık…”

Şu hayatta yalnız olan insanlar var mesela… Annesi, babası olmadan yaşayan evlatlar, evlatsız kalmış analar da var elbette. Şu hayatta yalnız olmak kimsenin bilmediği ama iki kişinin bildiği tek gerçektir.

Yalnızlık gölgen ve sen gibi…