Kara Kutu – Yunus Emre Öz

Korku. Ölümün kıyısındayken dahi hissemediğim o muazzam duygu. Birçok insanı hayata tutunduran, birçoğunu da ipe götüren yaşanmışlıkların yegâne sebebi. Alışmışlığım mı yoksa artık tüm vücudumda hissedebildiğim teslimiyet hissi mi beni bu duygudan mahrum bırakıyordu? Bir yandan ölümsüzmüşüm gibi hissetmem, diğer yandan ise gözlerimi her kapattığımda biraz daha sonuma yaklaştığımı düşündüren bu his miydi, bütün yaşantımı etkileyen? Onca soru, onca cevap. Hiçbiri şu an bulunduğum durumdan beni kurtaramazdı. Bildiğim tek bir şey vardı o da artık korkmuyordum. Ne gözleri alev kırmızısı celladımdan ne de üzerime inan kanla boyanmış baltadan.