Köpükten Limanlar – Abdulrahim Arslan

Bu liman sahipsiz, kalktı son gemi
Geride kalanlar çekip gittiler
Bir vakit susarken kalbin elemi
Mevsimler değişti, kuşlar göçtüler

Ne kaldı geriye, bilen olmadı?
Bu yokluk büyüdü, örten olmadı
Kelepçe vuruldu Mecnun gibiye
Leyla çöller aştı, gören olmadı

Geçmişin izinde saklıydı umut
Gİzlendi bağrında aşığın sükut
Duydu da kalmadı, kimseler hoşnut
Sebepler tükendi, yazan olmadı