Geçen günlerime çiviler çakıldı
Her bir çivi çaresizlik kadar acıydı
Unuturum diye koydum eski raflara
Takvimim geleceği görmeyecek kadar tozlandı
İlk çivi çakılmıştı olumsuz bir cevapla
Monarşist kalbim ilk darbeyi aldı bir hayırla
Hayatı onda gördüğüm, dar etti hayatı
Benim hayalim vardı; yaşlanmak onunla
Çiviyi çakan da o, çiviyi çıkaracak olan da o
Her bir çekiç sesi kulağımda kreşendo
Her halde ilacımın fazla kaçtı dozu
Psikolojik savaşta yine sensin komando
Bir gülüşünle biterdi bu savaş
Her çiviyi çıkarırsın yavaş yavaş
Seninle doldurdum, çivi izlerinin hasta ettiği her delikte
Hastan olduğum günden beri senin adın “Nepenthe”