Nuşat’ın Uykusu – Gönül

Gelmişse hazan kalbe,
Aslında hayır saklı şerde.
Beşeriz, elbette kanıyor kapatılamayan yaralar
Ama onların da bir yerde merhemi olmalılar.
Can tende kilitli durdukça her dakika imtihan.
Pişmanlıklarım büyük dağlardan,
Buna yanarım bir yandan.
Affına muhtacım Yaradanım,
Istırap dolu devran.
Öyle anlar olur ki sanırsın hücredesin,
Saçların artık beyaz yorulmuştur ellerin.
Gidip sokulsam bir dağın koynuna, bundan hayırlı mıdır?
Ve yahut silinse hafızam, ben her şeyi unutsam;
Bunları hiç bilmesem yalnızca ağaç olsam…

‘’Görünmeyen yaralar, görünenler gibi değildir. Yüreğindeki yara, ancak kendi yaranı öylece olduğu gibi bırakıp, kendinden daha çok yaralı birine yardım ederken şifa bulacaktır. Kalp ateşinin harı sadece bu yolla giderilir. Gönlün selamete ancak böyle kavuşur.’’