Rıhtım – Arif Özdemir

Yürüdüm eski yolları, yeni yollar olarak görerek yürüdüm. Hep aynı güzergahta gidip geldi sayılı günlerim. Eylüller böyle geçti. Ekimler, kasımlar… Peş peşe aynı serüveni yaşadı. Para için çalıştım, tutkum olan şeyleri zamanla unuttum. Sevdiğim her şeyden tek tek nefret etmeyi öğrendim. Sorumluluk duygusunu aklımın zifir semtlerine yazdım. Kirli anıları kaldırmak için can attım beyin raflarımdan. Olmadı, olacak bir durum değildi.

İnsanlara kurduğum empatiyi bana karşı kurmadılar. Ben, kendimi onların yerine koydum; onlar kendini de kendi yerine koydular. Bencillikten gözü dönmüş çok sıfat gördüm. Derdimi dinleyen her insanı dermanım sandım ama velhasıl ilk onlar vurdu paslı çiviyi. Şaşkınlık içinde izledim olanları. Bu kadar benimsemişler kendilerini, bu oyunların kurallarını öğrendim. Hayat beni profesyonel bir öğretmen haline getirdi, kendimi kendi hatalarımı düzeltirken benimsedim. Beni ben olarak seven bir ben yarattım.