Şûride -Önder Özkaran

Ey aynadaki yüzüm! Vicdan terazisinde tartmadan, gün yüzüne çıkarma sözlerini. İnciteni incitme; kıranı, kırma ki münferik olsun kamet-i ömrün. Hüzün yağmurundan kaçma, ıslanmak icap ederse ıslan! Hem de sırılsıklam ol ki anla yaşamanın mahiyetini. İnsan olduğun için mutlu ol ve insan olduğun için hüzünlü… Hüzün toprak olur, göz yaşların yağmur ve sonunda yeşerir nefaset tohumları. Gün olur eğilir başın, gün olur tebessüm eder yüzün. Ümidini kesme, darılma, isyana düşme. Ne güneşler açmıştır ki tez kavuşur geceye, ne akşamlar oldu ki galip gelir gündüze. Lakin, senin payına hazan düştü bugün. Döküldü dalından yaprakların. Bir şiir düştü yaprağından ki şiirler sever hüznü. Hangi gönle hem-dem olur bilemem…

Bir başka renk yapraklar bugün, bir başka elemli
Dokunma bugün yüreğime, dokunma şûrideyim bugün
Dallarım kırık, yaprağım dallarımdan da kederli,
Bir daha gelmez baharım, belki sonbaharıdır ömrün!

Toprağından bilirim matemi, yeryüzü birden sararır,
Bir çığlık kopar ki içimden, tüm cihana yayılır
Küskün çocuk gibi içimde boynu bükük tomurcuk kalır
Açar mı açmaz mı bilinmez, son kez yaprağı gülün