Bir Hiyerarşide Vuruluyorum – Mustafa Emre Kamış

Aksini iddia edenler olabilir ama. Her çocuk şiir yazar. Anlamı olmayan cümleleri bir araya getirerek kendince bir mana yaratır. Ve bu mana peşinde koşturur durur. O yüzden şiir yazmaya devam edenlerin çocukluğa özlem duyduklarına yemin edebilirim. Bir çocuk konuşmadan evvel aklından ne muazzam şiirler geçirmiştir. Dünyanın en güzel şiiri onun yanına bile yaklaşamaz.

Gel zaman git zaman dünya gailesi ile şiir yazmayı, bir resme bakmayı, insanca ve adaletli davranmayı küçümseyen kelli felli yaşlı adamlar bize şiiri unutturuverir. Bizde de hata olması muhtemeldir. Çünkü yeterince fazla olduğumuzu gösterememişizdir. O yüzden gökkuşağı gibi çocuklar gıpgri yetişkinlerin elinde solar durur. Ve bu döngü -istisnasız- hep böyle devam eder.

Şiir bu dünyanın yangın merdivenidir efendiler! Düzeni yıkmaz, iyileştirmez, karın doyurmaz ama insanlara çocukluğunu hatırlatır. Hayata doğrudan bakmayı. O ilk andaki gibi sadece gördüğünü anlatmayı. Kendiliğinden bir anlam yaratmayı öğretir.