Kocaman bir kayanın dibinden geçerken önüne yeni açılmış bir çukur çıktı. Ürke korka çukurun başına gidince fısıltıyla, “Bu kadarı da olmaz,” dedi. Çukura üstü başı yırtık pırtık yaşlı bir adam uzanmıştı. Adamın gözleri kapalıydı, sağ olup olmadığı belli değildi. Vala göğsünde bir sızı hissetti, midesinde bir şeyler hareket etti. Yaşlı adama seslenmek için cesaretini toplamaya çalıştı, etrafta gözlerini gezdirdi. Her şey doğal, sıradan ve üzgün görünüyordu. İnsanı hüzünlendirirken düşündüren, kendine, insanlara, hayvanlara ve doğaya karşı saygılı olmaya davet eden bir esinti çıkınca Vala kendini toparladı. “Amca sağ mısın, yoksa ölü müsün?” Yaşlı adam gözlerini araladı, sağ kolunu ürkütücü şekilde hafifçe kaldırdı. “Biraz sağım, biraz ölü. Seni Allah gönderdi. Birazdan tam ölü olacağım, üstüme toprak atarsın,” dedi zorla.

Genç kadın bıkkınlıkla oturdu çukurdan dışarı atılan ham toprağın üstüne. Memlekette herkes ölüyordu, doğan kimse yok gibiydi. “Amca üstüne toprak atamam,” diye karşılık verdi. Biraz rahatlamış olarak muzipçe burnunu çekti. Yaşlı adam birden sağlığı düzeltmiş gibi doğruldu, öfkeyle Vala’nın suratına bir avuç toprak serpti ve tekrar eski pozisyonunu aldı. Vala gözlerine kaçan toprağı sıska eliyle temizlemeye çalıştı, kendi kendine, “Bu ihtiyar çıldırmış, kafayı yemiş,” dedi. Gözlerini temizlemeyi bıraktı, fistanının cebine elini ne yapacağını bilmez halde daldırdı, diplerde bir şeyler aradı. Gözleri kan çanağına dönmüştü, şimdi ağlamak üzereydi. “Amca ölmesen olmaz mı?” Yaşlı adam sağ tarafına döndü, ciğerden öksürdü.